35. SABAKA

Pojechaliśmy do mojego mieszkania. Czekało tam już dwóch gwardzistów. Tylko jedno mi po głowie chodziło, położyć się spać. Uczyniłem wszelkie możliwe starania aby jak najszybciej to zrobić. Pożegnałem się z Rudym i poszedłem na górę. Umówiłem się z nim, że będzie na mnie czekał przy hurtowni na morskiej.

            Szybki prysznic i do łóżka. Ktoś chyba nade mną czuwa, bo łóżko miałem pościelone. Ułożyłem się wygodnie i po chwili pogrążyłem się we śnie.

„- Wstawaj! Wstawaj! – odezwał się Kiełbasa.

- Przecież nie śpię. – odpowiedziałem wstając z łóżka, o dziwo byłem już ubrany. – Kopę lat co?

- No pewnie, chodź tu do mnie!.

            Udałem się do pokoju obok. Wydawało mi się do tej pory, że jest to moje mieszkanie. Tak jednak nie było, przynajmniej jeśli chodzi o ten pokój do którego wszedłem. Był dosyć mały, ciemny i strasznie zadymiony. Na środku stała fajka wodna, dookoła której leżały poduszki. Zupełnie jak w bocznym pokoiku w kwaterze. Na jednej z nich siedział Kiełbasa i chyba zaciągał się dymem z fajki. Jak to zrobił? Nie mam pojęcia, ale jakoś mu to szło. Na suficie nad fajką wisiał żyrandol jasno oświetlający jedynie ją i poduszki. Reszta pokoju była pogrążona w niczym nieprzeniknionej ciemności. Kiedy usiadłem na poduszce naprzeciwko Kiełbasa, otaczająca mnie przestrzeń wydawała się nieskończona niczym kosmos.

- Tak więc, widzę, że przygotowania idą pełną parą. – powiedział Kiełbasa podając mi fajkę.

- Jak ty to robisz?

- Pamiętaj, że to sen… Tak więc?

- Staramy się, mieliśmy nieco problemów. Jeden większy, drugi też duży, ale nieco mniejszy. Z tym największym sobie już poradziłem.

- Wiem, wszystko wiem. Widzę i obserwuję. Przyszedłem ci przekazać ważną informację, a raczej pokazać.

- To świetnie, bo bałem się, że zabraknie atrakcji.

            Otaczająca nas ciemność zaczęła się powoli zmieniać i przybierać postać lasu, a konkretniej drogi, która przecina niezbyt gęsty las. My siedzieliśmy dalej przy fajce na środku drogi.

- Obserwuj. – powiedział Kiełbasa.

- Wiem, wiem, zaraz się wszystkiego dowiem. Nie pierwszy raz z tobą podróżuje.

- Szybko się uczysz.

            Na drogę wbiega sarna, aby skubnąć ździebełko trawy. Widać była tym tak zajęta, że nie usłyszała nadjeżdżającego samochodu, który z całym impetem w nią uderzył.

- Kurwa, co ślepy jesteś idioto zasrany? – krzyczał wychodząc z samochodu mężczyzna siedzący po stronie pasażera. – Jak teraz uciekniemy cepie?

- Nie bój się, mam plan. – odpowiedział z rosyjskim akcentem mu kierowca. Kiedy wysiadł, jego sylwetka wskazywała też  z jakiego kraju pochodził. Był wielki, góra mięsa, jeden wielki mięsień i łysa głowa. – Sabaka zasrana, co ona tu robiła?

- Nie co ona tu robiła, tylko gdzie ty masz oczy idioto.

- Nie wyzywaj mniej od idiotów, bo sabaki los podzielisz.

- Grozisz mi? To dzięki mnie im uciekliśmy!

- Psubraty zasrane, marny naród polszy! – wyjął z pod bluzy pistolet. – Sabaki szkoda mi było, tiebja niet.

- Nie ze mną te numery! – krzyknął i też wyjął pistolet. Lecz nie zdążył nawet nim wymierzyć w swego rosyjskiego kompana, bo padł na ziemię od jego pocisku. Mężczyzna podszedł bliżej i stanął nad ciałem sarny.

- Oby ci w niebie lepiej było, sabaka. – teraz podszedł do swojego, jeszcze żyjącego towarzysza podróży.

- Nie, proszę nie… nie… nie zabijaj mnie. – mówił dławiąc się krwią.

- W rasiji dawno byś już nie żył. Ciesz się, że ci dałem tyle życia.  – splunął na niego i uciekł do lasu.

            Nieco się ściemniło, czas przyspieszył i z popołudniowego dnia zrobiła się ciemna noc. Chwilę później podjechał drugi samochód i zatrzymał się zaraz za poprzednim. Wyszedł z niego Sosna i ktoś jeszcze. Znowu zrobiło się całkiem ciemno dookoła.

- Widzisz, synu niedługo czeka cię wielki wybór. Od niego zależą losy naszej misji.

- Kto to był? Jaki wybór? Pomóż mi wybrać właściwie!

- Nie, nie mogę. Sam musisz tego dokonać, wybrać pomiędzy tym co zyskasz a tym co… stracisz.

- Strącę? O co chodzi?

            Obudziłem się zalany potem. Nie wiedziałem co się dzieje, chwilę zajęło zanim się otrząsnąłem. Było już południe, na niebie świeciło jasno słońce. Spojrzałem odruchowo na telefon, a tam dwadzieścia cztery nieodebrane połączenia od Jabola. Czego on znowu chce?