55. Wątpliwości

          Na miejscu czekał na mnie już Rudy. Stał przed brama wjazdową na podwórko otaczające naszą bazę.  Z jego miny mogłem wyczytać, że coś poważnego się stało. Trochę mnie to zaniepokoiło. Wjechałem na podwórze i zszedłem z quada.

- Musimy porozmawiać. – powiedział poważnym tonem, kiedy tylko się zbliżyłem.

- Co się stało?

- Nie, nic się nie stało. Chciałem pogadać o tym co się tutaj dzieje.

- Dobrze, tylko musimy się uwijać. Niedługo Wyznawcy zaatakują centrum, a my w tym czasie możemy zdobyć te plany budynku.

- Właśnie o tym chciałem pogadać, nie podoba mi się ten pomysł.

- Co? Co w nim złego? – zapytałem lekko zdenerwowany.

- To, że mają nam pomagać ci pojebańcy. Powinniśmy się od nich odciąć, żeby pokazać, że to nie my jesteśmy za to co się dzieje odpowiedzialni.

- Mamy porzucić naszą misję? Chyba pogięło cię całkiem.

- Nie kurwa, nie pogięło mnie! – krzyknął po czym na chwilę zamilkł, jakby myślał, nad tym co dalej powiedzieć. Po chwili kontynuował – To idzie za daleko, wiem że ten Mistrz nie przebiera  w środkach. Porywa ludzi i te sprawy, ale nie możemy być jak on!

- Inaczej się nie da, rewolucja się zbliża! Nie ma rewolucji bez poświęcenia!

- Co? Całkiem ci mózg wyżarło! Wszyscy zginiemy, albo zgnijemy w pierdlu…

- Nie słuchaj go! – odezwał się Abdul. – Przestaje wierzyć, uważaj na niego.

- Chyba nie o to chodzi co? – kontynuował Rudy. –Mieliśmy powstrzymać Mistrza, a nie niszczyć miasto. Ludzie mieli nam dziękować, a nie kurwa się nas bać! Nie widzisz? W ogóle co się z tobą dzieje? Gadasz do siebie, popierasz przemoc. Zabiłeś tego Guru, nie poznaję cię.

- Nic się nie zmieniłem. Po prostu zacząłem działać, proste pytanie ci teraz zadam. Jesteś z nami? Czy przeciw nam? Jak odejdziesz zrozumiem, trudno damy sobie jakoś radę.

- Nie podoba mi się to wszystko…

- Jesteś z nami? Czy przeciwko? – zapytałem głośniejszym tonem, już emocje brały powoli górę.

- Z wami, obiecałem, że co by się nie działo możesz na mnie liczyć. Moje słowo więcej warte, niż złoto.

- Cieszy mnie to – poklepałem go po ramieniu – Teraz szykuj się do wyjazdu, zaraz ruszamy!

- Dobra – powiedział i pobiegł do bazy, a ja poszedłem do samochodu i go odpaliłem.

- Uważaj na niego – rzekł Abdul. – Może sprawiać kłopoty.

- Nie, raczej nie będzie. – odpowiedziałem.

- Ale miej na niego oko.